نگارستان

بمب افکن سنگین و مافوق صوت B-1 لنسر

جهان پس از جنگ جهانی دوم، شاهد ظهور جنگنده های پیشرفته و بمب افکن های هولناکی بوده است که در این میان در میان تسلیحات هوایی پیشرفته و مخوف نیروی هوایی آمریکا بعنوان برترین قدرت نظامی جهان می توان به جنگنده رهگیر F-14 Tomcat، جنگنده قدرتمند F-15 Eagle، جنگنده چابک و توانای F-16 Falcon، بمب افکن دوربرد و استراتژیک نیروی هوایی آمریکا بنام بمب افکن B-52، جنگنده پیشرفته F-18 Horent، جنگنده F-117 شاهین شب، جنگنده - بمب افکن فوق پیشرفته F-22 Raptor، بمب افکن سنگین و مافوق صوت B-1 Lancer و به تازگی جنگنده F-35 که دارای قابلیت عمودپروازی بوده و نمادی از پیشرفتگی محض می باشد، اشاره کرد که به این اسکادران هولناک، باید بمب افکن B-2 Spirit را نیز افزود که با توان و قدرت خیره کننده اش، به تنهایی توازن قدرت نظامی را در جهان برهم میزند.

بمب افکن B-1، از خانواده بمب افکن های سنگین وزن و استراتژیک ارتش آمریکا است که با هدف ساخت یک بمب افکن سنگین و مافوق صوت جایگزین برای بمب افکن B-52 ، و تجهیز ارتش آمریکا به یک بمب افکن استراتژیک هسته ای در مقابل بمب افکن های سری TU روسیه طراحی گردید. بمب افکن مخوف B-1، با برد بلند و توانایی پرواز برای انجام عملیات های بین قاره ای بدون انجام سوختگیری هوایی، برای درگیری با دشمنان دارای توانمندی بالای دفاع هوایی طراحی شد که بتواند انواع سلاح های متعارف و غیر متعارف را به صحنه نبرد حمل کند که در اواسط سال 1991، این بمب افکن به عنوان یک بمب افکن بازدارنده هسته ای در برابر دشمنان، تحت طرح عملیاتی یکپارچه ارتش ایالات متحده آمریکا بعنوان برترین قدرت نظامی جهان، مشخص گردید.

مدتها تفکر بر این بود که لازم است، جانشینی شایسته که بتواند به خوبی از عهده وظیفه بمب افکن قدیمی و پا به سن گذاشته B-52  بر آید، طراحی و تولید شود. چرا که هواپیمای بوئینگ B-52، بمب افکنی بسیار قدیمی و متعلق به دهه پنجاه بود که جوابگوی نیازهای نیروی هوایی نبود و همه روزه، چند فروند از آنها به جمع هواپیماهای از رده خارج  می پیوست و به موزه های هوایی سپرده می شدند. هرچند که به دلیل قابلیت های بی بدیل بمب افکن B-52، و ارتقای کیفی در اغلب قسمت های آن، هنوز این بمب افکن هولناک در حال خدمت بوده و همچنان کابوس دشمنان آمریکا می باشد.

به خصوص با اعلام طرحی جدید برای بمب افکنی مدرن ملقب به بلک جک توسط شوروی سابق، دیگر برای نیروی هوایی آمریکا بمب افکن های پیر B-52، حرفی برای گفتن نداشتند. در این جا بود که با ارائه طرح هواپیمای فوق مدرن B1-A، کارخانه راک ول اینترنشنال وظیفه تولید آن را بر عهده گرفت، نمونه های اولیه این بمب افکن مادون صوت بود اما پس از چندی، متخصصان متوجه آسیب پذیری بسیار بالای این بمب افکن در مقابل رادار شدند و در نتیجه تصمیم بر آن گرفته شد که گونه ای جدیدتر با امکانات بیشتر و ویژگی رادار گریزی بیشتر عرضه شود.

دفتر مطالعات هواپیماهای استراتژیک آمریکا برای اولین بار در سال 1965 طرح تولید بمب افکن B-1 بعنوان یک بمب افکن قاره پیما با قابلیت حمل مهمات بالا که بتواند جایگزین بمب افکن B-52 شود، را تصویب کرد. اما تاخیرها و تعلیق های پیاپی در انجام این طرح و همچنین ایرادات راداری مشاهده شده در نمونه اولیه آن، باعث شد B-1 نتواند زودتر از دهه 80 میلادی وارد خدمت شود، یعنی 12 سال پس از شروع مطالعات اولیه.

بنابراین با ایجاد تغییرات اساسی در ساختار آن، گونه جدید تبدیل به یک بمب افکن مافوق صوت شد که با هر ماموریتی سازگار است و قادر است بدون نیاز به سوختگیری از پایگاه خود بلند شده و پس از نابودی هدف به سمت پایگاه بازگردد. سرانجام بمب افکن B1-B، در سال 1986، وارد خدمت نیروی هوایی آمریکا شد.

بمب افکن B-1B، یک بمب افکن دوربرد و میان قاره ای است که قابلیت شلیک انواع موشک های هوا به سطح ASM مانند کروز و بازه گوناگونی از بمب های چند منظوره و یا هدایت شونده و بمب های هسته ای را نیز دارا است. این بمب افکن بسیار پیشرفته، می تواند بدون سوخت گیری مجدد، از یک قاره به قاره ای دیگر سفر کند، ماموریت خود را انجام داده و سپس مراجعت کند.

نام رسمی بمب افکن B-1B، در نیروی هوایی آمریکا لنسر است، اما معمولا به اسم مستعار B-One شناخته میشود. لنسر را با قابلیت پرواز مافوق صوت و برد عملیاتی زیاد و همچنین سقف پرواز بلند میتوان بین دو بمب افکن B-52 و بمب افکن فوق پیشرفته B-2 Spirit  قرار داد.

یکی دیگر از ویژگی های چشم گیر این بمب افکن، بالهای متغیر آن است که از تکنولوژی جمع شوندگی برای سرعت های بالا استفاده می کند. در این فناوری، با عقب رفتن بال ها در سرعت های بالا، فشار وارده بر آنها کم شده در نتیجه از میزان پسای اضافی که بالها در سرعت های بالا تولید می کنند، کاسته می شود.

مزیت دیگر بال متغیر، این است که برای برخاست، می تواند بالهای خود را به میزان حداکثر باز کرد تا با سرعت کمتری، توانایی تیک آف وجود داشته باشد. این بالها بنابه نوع ماموریت، توسط خلبانان به گونه ای تنظیم می شوند تا حد اکثر میزان کارایی را برای نفوذ و حمله در بُرد زیاد، در اختیار بمب افکن قرار دهد. در حال حاضر با بازنشسته شدن جنگنده هایی مانند جنگنده یوروفایتر F-111 و جنگنده فراتر از زمان  F-14 Tomcat، از خدمت نیروی هوایی آمریکا، B-1 لنسر تنها بازمانده نسل هواپیماهای بال متغیر است.

هواپیمای B1-B، از چهار موتور توربوفن F-101 GE با سیستم پس سوز استفاده می کند که توانایی کشش هر یک حدود 13500 کیلوگرم است. به دلیل داشتن چنین موتورهای قدرتمندی است که این هواپیما را می توان جز هواپیماهای مافوق صوت به حساب آورد، چرا که این بمب افکن می تواند با سرعت حداکثر1.2 ماخ در سطح دریا پرواز کند که از این لحاظ نیز برتری قابل توجهی نسبت به بمب افکن B-52 دارد.

بمب افکن  B-1 لنسر، از یک رادار و خلبان خودکار در سیستم هدایت خود بهره میگیرد که به خدمه این بمب افکن امکان میدهد در هر کجای جهان ماموریت خود را بروز و یا مختصات اهداف جدیدتر را دریافت کرده و بدون نیاز به کمک گیری از سوی دیده بانان زمینی، بمب ها را با دقت زیاد به سوی هدف رها کند. علاوه بر این رادار بمب افکن دارای قسمتهای متعددی است که بنابه ماموریت در نظر گرفته شده برای آن، این قسمتها میتوانند قبل از پرواز توسط خلبانان این بمب افکن بر روی آن نصب شوند.

تجهیزات دفاعی AN/ALQ161A که یک اخلالگر دفاعی الکترونیکی جامع تهدیدات راداری و موشکی موجود در منطقه مورد ماموریت می باشند، نیز به تجهیزات فوق افزوده شده اند . این سامانه همچنین قادر به شمارش و اخلال در مسیر موشک های پرتابی به سوی بمب افکن از جهات گوناگون است و توانایی پخش پارازیتهای الکترونیکی، یا شراره و باریکه و یا نوارهای آلومینیومی برای اخلال در سیستم رهگیر آن را داراست. همانند سامانه راداری تهاجمی سامانه راداری دفاعی نیز متشکل از قسمتهای مختلف و گوناگونیست که میتواند حتی در حین پرواز تعویض و با برنامه ریزی مجدد به روز رسانی شده و اهداف وتهدیدات منطقه هدف را با توان بیشتری تحت نظر داشته باشد.

تجهیزات الکترونیکی، پخش پارازیت و استفاده از سیستم های پیشرفته اخلالگر، تجهیزات اقدامات متقابل فرو سرخ ، رادار موقعیت یاب و سیستمهای هشدار دهنده به همراه مواد جاذب امواج به کار رفته در بدنه و سطح مقطع کم راداری، باعث شده است که B-1B، در مقابل جنگنده های رهگیر تا حد زیادی ایمن باشد. همچنین استفاده از شراره های بزرگ (FLARE) نیز باعث گمراه کردن موشک های حرارتی شلیک شده به سمت آن میشود که همگی این ویژگی ها سبب شد که این بمب افکن استراتژیک به عنوان یک پرنده مکمل دفاع هوایی شناخته شود.

بمب افکن B-1، تاکنون رکوردهای متعددی در سرعت، بُرد و بار قابل حمل را به نام خود ثبت کرده است. بطوریکه درسال 1994 این بمب افکن از سوی انجمن هوانوردی بین المللی به عنوان یکی از 10 هواپیمای بیادماندنی دنیا اعلام شد. این هواپیما طولی قریب به 44 متر داشته و عرض آن با بالهای کاملا باز حدود 40 متر بوده که با بالهای بسته به حدود 23 متر می رسد. حداکثر وزن برخاست این هواپیما بالغ بر200 تن است که رقم جالبی است.

این بمب افکن پیشرفته که در سال 1986 به خدمت نیروی هوایی آمریکا در آمد و تا به امروز در سمت خود باقی است، به تدریج، با ظهور بمب افکن هولناک B-2 Spirit، عرصه را بر خود  تنگ می بیند. اما با اینکه در حال حاضر، بمب افکن B-2 بسیار پیشرفته تر از B-1 است، اما هزینه نگهداری بسیار بالای B-2 باعث شده است که احتمال از خدمت خارج شدن این بمب افکن تا سال 2020، قوت گیرد، در حالیکه هنوز تاریخی برای پایان دوره خدمت B-1 اعلام نشده است و احتمالا لنسر، کماکان اصلی ترین بمب افکن مافوق صوت آمریکا باقی خواهد ماند.

این هواپیما برای پرواز به چهار خدمه شامل خلبان اصلی، افسر تهاجم، افسر دفاع نظامی و فرمانده هواپیما نیاز دارد. همچنین سقف پروازی این هواپیما، یعنی حداکثر ارتفاعی که هواپیما قابلیت پرواز را دارد، حدود 94100 متر یا 3000 فوت است. قیمت این هواپیما بیش از 200 میلیون دلار است که رقم واقعاً سر سام آوری برای دارنده آن است و هزینه نگهداری آن نیز نسبتاً چیزی از قیمت آن کم ندارد.

سیستم ناوبری و الکترونیک بمب افکن B-1

کمپانی نظامی بویینگ (BMAC) یکی از کمپانی هایی است که در ساخت سیستم های ناوبری و الکترونیک این هواپیما شرکت داشته است. این کمپانی نقش بسیار زیادی در ساخت و توسعه سیستم های پیش اخطار الکترونیک این هواپیما داشته است. سیستم دفاعی و ناوبری این هواپیما که به اختصار OAS نامیده میشود، شامل مدارهای پیچیده و حساس الکترونیک است که پرواز هواپیما را به سوی هدف باعث شده و پرتاب بمب ها و موشک های آن را کنترل میکند. همچنین این سیستم اعمال مربوط به دفاع را نیز بر عهده داشته و قادر به تست خود و سایر سیستم های داخلی هواپیما است.

این سیستم با یک سری صفحه های نمایش و اسباب کنترل و سنسور ها در ارتباط بوده وقادر به کنترل و اداره عملیات جنگی سلاح های آن میباشد. این سیستم، نوع بسیار کامل تر و پیشرفته تر بمب افکن B-1 و بمب افکن B-52 است. این سیستم طوری طراحی شده که بتواند در آینده، سلاح هایی مثل موشک های کروز را به راحتی پذیرا باشد. ایترفیس پیشرفته دیتا بیس در بین اغلب بخش های سیستم ناوبری استفاده شده است و سیستم فرعی هواپیما نیز توسط خط اطلاعاتی کامپیوتر ها کنترل میشوند.

شرکت بویینگ میگوید که با استفاده از یک سیستم تدافعی جدید ناوبری اینرشال، یک رادار تدافعی جدید و چندین رادار دوپلر و ارتفاع یاب جدید، سیستم تسلیحاتی این هواپیما بسیار پیشرفته شده است. سیستم ناوبری اینرشال B-1، از نوع SKN-2440 و ساخت شرکت سینگرکرفوت می باشد که در این سیستم از قطعات دقیق و یک مینی کامپیوتر با سرعت زیاد استفاده شده است تا بار محاسباتی و عملیاتی کامپیوتر اصلی کمتر شود.

در این بمب افکن، بویینگ از سیستم دوکاناله راداری از نوع APG-66 که محصول مشترک بویینگ با وستینگهاوس است، استفاده کرده است که قبلا درجنگنده F-16 Falcon استفاده شده و جایگزین APQ-146 و APQ-144 در بمب افکنB-1 شده است. این رادار جدید به دلیل توانایی های زیاد و همچنین کوچک بودن سطح مقطع و در نتیجه اندازه آن، قادر است که به بمب افکن B-1، توانایی پرواز با سرعت صوت در ارتفاع 70 متری جهت نفوذ به فضای دشمن را بدهد.

ایستگاه های اپراتور دفاعی و تهاجمی بمب افکن B-1B

واحد های کنترل هواناوی، بخش های ذخیره اطلاعات و فرامین لازم برای پرواز، توسط شرکت IBM ساخته شده است که با استفاده از تکنولوژی مدرن در این هواپیما، از حافظه های الکترونیک جدیدی استفاده کرده است که میتواند 524000 کلمه اطلاعاتی را در خود ذخیره کند. به علاوه زمان دسترسی به این اطلاعات بسیار سریع بوده و قابلیت ذخیره سازی این حافظه ها تا 1 بیلیون بار قابل گسترش است.

واحد های کنترل ناوبری این هواپیما از نوع AP-101F با گنجایش 226000 کلمه است که این واحد را قادر به انجام بیش از یک میلیون عملیات در ثانیه میکند. صفحه های نمایش کابین B-1، که اطلاعات مختلف را چه در حالت دفاع و چه در حالت حمله نشان میدهد، شامل سه صفحه نمایش چند کاره، یک واحد نمایش الکترونیک و یک دستگاه ضبط تصویر می باشد که این تجهیزات به همراه صفحه نشان دهنده وضعیت عمودی، سیستم تثبیت ژیروسکوپی و سیستم کنترل پرواز این هواپیما توسط کمپانی Spary ساخته شده است.

سیستم های هوا ناوی دفاعی تهاجمی بمب افکن B-1B

واحدی که سیستم های هواناوی بمب افکن B-1B را به هم وصل میکند، MIL-STD-1553 نام دارد که یک باس مولتی پلکس الکترونیکی است که با سرعت انتقال اطلاعات با سرعت 1 مگا هرتز(یا 1 میکرو ثانیه)، بمب افکن  B-1B را از استفاده 100 کیلومتر سیم و 32000 قطعه دیگر بی نیاز میکند.

سیستم AN/ALQ-161 که توسط بخش Eil Company Eton ساخته شده و به هواپیما توان نفوذ در ناحیه تدافعی دشمن را میدهد، در سال 1970 با موفقیت بر روی B-1  امتحان شد. این سیستم شامل کامپیوتر هایی است که به راحتی قابل برنامه ریزی میباشند و با سیستم پیچیده الکترونیک خود، به طور مداوم وضعیت هواپیما و تجهیزات آن را با تهدیدات احتمالی آینده دشمن تطبیق میدهد تا حداکثر آمادگی برای برخورد، دفاع و حمله وجود داشته باشد. هر سیستم AN/ALQ-101 تعداد زیادی آنتن گیرنده و فرستنده را شامل می شود که قادرند هر فرکانسی در هر جهت و باندی بگیرند و در حقیقت نقش گوش های هواپیما را بازی کنند. به علاوه این سیستم نیز دارای کامپیوتری است که در مخابرات هواپیما استفاده میشود.

بهینه سازی بمب افکن های B-1 بر اساس برنامه  CMUP

به روز رسانی های انجام شده بر روی این بمب افکن شامل موارد زیر می باشد:

• کاهش دادن سطح مقطع راداری آن برای دشوار کردن رهگیری آن توسط دشمن
• بالا بردن قابلیت پرواز در ارتفاع پایین با حداکثر سرعت و مهمات
• افزودن تجهیزات الکترونیکی پیشرفته برای بالا بردن مقاومت پرنده در مقابل تهدیدات

بهینه سازی های بیشماری تا کنون بر روی این بمب افکن به اجرا در آمده و شمار زیادی از آنها نیز در حال مطالعه و تحقیق میباشد. بخش اعظم این مطالعات و بهینه سازی ها مربوط به بالا بردن قابلیت حمل تسلیحات متعارف در میدان های نبرد میباشد که تحت عنوان برنامه بهینه سازی برای ماموریت های متعارف شناخته می شود که از فوریه سال 1993 به اجرا در آمده است. برای این منظور نیروی هوایی ارتش امریکا مبلغی در حدود 2.7 میلیارد دلار در مدت چندین سال برای ارتقای این بمب افکن اختصاص داد تا B-1، از یک بمب افکن اتمی به یک بمب افکن نوین با قابلیت حمل تسلیحات عادی تبدیل شود .

ظرفیت سلاحهای اتمی بمب افکن B-1B

بمب افکن B-1B از سال 1985 تا 1997، یك بمب افكن هسته‌ای با مشخصات زیر بود:

ظرفیت سلاحهای معمولی بمب افکن B-1B

پس از پایان جنگ سرد، این هواپیمای بمب افكن با اِعمال تغییراتی ویژه و خاص به لحاظ نرم افزاری و سخت افزاری توسط كمپانی بوئینگ جهت پشتیبانی از سلاحهای متعارف با حداكثر بازدهی مورد استفاده قرار گرفت که تغییرات اعمال شده بر روی آن، قدرت این هواپیما را به لحاظ جذب و نگهداری بمب ها تا تعداد 24 بمب MK84  و 84 بمب MK82 و همینطور 30 یونیت از بمبهای رایج افزایش داد. بر همین اساس، تعداد 32 فروند از این هواپیما با شروع سال 2001، باز نشسته شدند و تعداد 68 فروند دیگر از 100 فروند آن همچنان در خدمت باقی ماندند.

مرحله بعدی تغییرات، شامل اصلاح سیستم GPS، سیستم اتصال مستقیم حمله مهمات JDAM (Joint Direct Attack Munitions)، سیستم نویزگیر یا سیستم رادیویی هواپیما ALE-50 كه برای فریب رادار دشمن است، می‌باشد.

مورد بعدی، تغییرات در سیستم كنترل كامپیوتری ماموریت هواپیما یا اصطلاحا WCMD، است كه ترجمه عبارت اصلی آن ماشین تقویت بادی توزیع مهمات می باشد و وظیفه آن، ایجاد فاصله مناسب بین بمبها در حین آزاد كردن و افكندن آنها بر پدافند دشمن است. همچنین تغییرات در سیستم JASSM که وظیفه اش اتصال ماموریت های هوا به زمین و توانایی به كارگیری همزمان یا شلیك همزمان مدلهای مختلف سلاحهای موجود است.

از دیگر امكانات و اصلاحاتی كه روی این هواپیما تعبیه و انجام شده و یا در آینده نزدیك خواهد شد، سیستم رادیویی دیجیتال، نمایشگر كاكپیت و گسترش سنسورهای هواپیما و سیستمهای الكترونیكی آن، گیرنده رادار هشدار، سیستم باربری و همچنین سیستم حمل سلاح است.

در این پروژه همزمان با بروز رسانی تجهیزات سخت افزاری، متخصصان توانستند تا برنامه های نرم افزاری سیستم های مورد نیاز آن را نیز بروز و در اختیار نیروی هوایی آمریکا قرار دهند. برای انجام بروز رسانیهای متعدد بمب افکنها به پنج مدل B،C،D،E،F تقسیم شدند که بهینه سازی های هر بخش به شرح زیر است:

بهینه سازی های انجام شده بر روی بمب افکن های مدل B

قابلیت نصب و پرتاب بمب های 500 پوندی غیر هدایت شونده MK-82

بهینه سازی های انجام شده بر روی بمب افکن های مدل C

قابلیت حمل و پرتاب 30 بمب خوشه ای از نوع CBU در هر سورتی پرواز برای مقابله با پیشروی نیروهای زرهی و رزمی دشمن . این برنامه در خلال سپتامبر 1996 تا آگوست 1997 انجام شده و به پایان رسید که در این مرحله از بهینه سازی، محفظه ها و پایلون های نگهداری بمب ها از حالت اورژینال خود خارج و به شکلی درآمدند که توانایی حمل بمب ها در این محافظ از 28500 بمب در هر محفظه به 101000 پوند بمب خوشه ای در هر محفظه افزایش یافت. این بروز رسانی بر روی بیش از 50 محفظه از بمب افکن ها انجام شد که تقریبا شامل نیمی از ناوگان آنها می شود.

بهینه سازی های انجام شده بر روی بمب افکن های مدل D

اضافه کردن سیستم تکرار پیام ALE-50 که یک سیستم الکترونیکی است که با ارسال پیامهایی جعلی به عنوان طعمه برای رادارهای دشمن عمل میکند، به عنوان اولین شاخه دفاع متقابل الکترونیک و قابلیت حمل و پرتاب بمب های JDAM با دقت بالا و نیز اضافه نمودن سیستم ضد پارازیت Anti Jam برای بالا بردن سطح امنیت مخابراتی به هنگام ماموریت.

پس از تخصیص بودجه لازم در خلال فوریه 1996 تا فوریه 1997، کار نصب سیستم و حامل های پرتابگر بمب های JDAM بر روی این بمب افکن، شتاب بیشتری به خود گرفت و مقرر شد که در کمتر از 18 ماه یعنی تا فوریه 1999 به اتمام برسد. با تهیه حداکثر بودجه ممکن، مقرر گشت که یک گروه شامل هفت فروند از این بمب افکن ها تا مدت مذکور تجهیز و به ناوگان هوایی آمریکا بپیوندد. اولین گروه شامل سه بمب افکن تجهیز شده در دسامبر سال 1998 آماده و تحویل شدند و باقی آنها نیز تا فوریه 1999 تجهیز و در پایگاه هوایی الس وورت Ellsworth مستقر شدند..

بهینه سازی های انجام شده بر روی بمب افکن های مدل E

بروزرسانی های انجام شده شامل سیستم Wind Corrected Munitions Dispenser)  WCMD) و استفاده از سلاح (Joint Stand Off Weapon)  JSOW و نیز موشک هوا به سطح (Joint Air to Surface Standoff Missile)  JASSM که در فوریه 2002 محقق شد.

بهینه سازی های انجام شده بر روی بمب افکن های مدل F

بهینه سازی در سیستم های الکترونیکی و ضد الکترونیک و نیز سیستم امنیتی مخابراتی JAM که تا فوریه 2002 به پایان رسید.

بمب افکنB-1 لنسر، تا به حال 6 بار مورد بهینه سازی قرار گرفته است که آخرین بار آن در سال 2005 بود. از مدل B-1B تا به حال، 100 فروند ساخته شده است که قیمت پیشرفته ترین مدل آن 283 میلیون دلار برآورد میشود که بر اساس آمارهای ارائه شده، تنها 66 فروند از این بمب افکن ها قادر به عملیات هستند. البته برنامه های دیگری نیز برای بهینه سازی و بهبود بخشی از امکانات و توانایی های این بمب افکن قدرتمند و مخوف، در دست تکمیل است تا ارتش آمریکا، باز شاهد هواپیمای بمب افکن پیشرفته تر و توانمندتری از مدل قبلی باشد.

عملیات ها

بمب افکن B-1  لنسر از سال 1985 تا سال 1997 در نقش بمب افکن اتمی به ایفای نقش میپرداخت. با پایان یافتن جنگ سرد، نقش لنسر به عنوان بمب افکن اتمی نیز پایان یافت و در سال 1990 با دو مورد آتش سوزی در موتور این بمب افکن کلیه پرواز های آنها در نقش بمب افکن اتمی لغو شد. با تعمیر و بازگشت مجدد به نیروی هوایی، لنسر نقش بسزایی در جنگ خلیج فارس در سال 1991 ایفا کردند. سپس از این بمب افکن در گارد هوایی ملی آمریکا استفاده شد.

عملیات نظامی بعدی، بمباران وسیع عراق در عملیات روباه صحرا در سال 1998 و حمله به زیرساخت های عراق توسط آمریکا و انگلیس بود و پس از آن در سال 1999 به همراه نیروهای متحد در جنگ بالکان و حمله به یوگوسلاوی، حضوری فعال داشت. در جنگ افغانستان در سال 2001 در قالب عملیاتی با نام آزادی پرطاقت و سپس در عملیات طوفان صحرا و اشغال عراق در سال 2003، این بمب افکن حضوری پر رنگ داشته و بسیاری از بمباران های سنگین را درکنار بمب افکن B-52 بر عهده گرفت. آخرین مورد عملیات نظامی بمب افکن B-1  لنسر به سال 2011 و حمله به لیبی و سرنگونی رژیم معمر قذافی برمیگردد.

مشخصات کلی بمب افکن B1-B Lancer

تسلیحات قابل حمل

این بمب افکن دارای شش جایگاه خارجی برای 27000 کیلوگرم بمب و سه محفظه داخلی برای 34000 کیلو مهمات است که قادر به حمل تسلیحات زیر می باشد:

84 بمب            MK62-MK 82

 8  بمب            MK-65

30 بمب            CBU87/89 – CBU97

30 بمب            CBU105 - 04CBU103- CBU1

24 بمب            GPS GUIDED BOMB GBU31

17 بمب            GBU38 GPS GUIDED BOMB

24 بمب            MK84

96 -144 بمب    GBU39

16 بمب اتمی     B-61

24 بمب اتمی     B-83 nuclear bomb

• قبلی
• بعدی