نگارستان

 بمب افکن بی-2 اسپیریت، قدرتمند ترین بمب افکن تاریخ

جهان پس از جنگ جهانی دوم، شاهد ظهور جنگنده های پیشرفته و بمب افکن های هولناکی بوده است که در میان تسلیحات هوایی پیشرفته و مخوف نیروی هوایی آمریکا بعنوان برترین قدرت نظامی جهان، میتوان به جنگنده رهگیر F-14 Tomcat، جنگنده قدرتمند F-15 Eagle، جنگنده چابک و توانای F-16 Falcon، بمب افکن دوربرد و استراتژیک نیروی هوایی آمریکا بنام بمب افکن B-52، جنگنده پیشرفته F-18 Horent، جنگنده F-117 شاهین شب، جنگنده بمب افکن فوق پیشرفته F-22 Raptor و بتازگی جنگنده فوق پیشرفته F-35 Lightning که دارای قابلیت عمودپروازی بوده و نمادی از پیشرفتگی محض می باشد، اشاره کرد که به این اسکادران هولناک، باید بمب افکن B-2 Spirit را نیز افزود که با توان و قدرت خیره کننده اش، به تنهایی توازن قدرت نظامی را در جهان برهم میزند.

بمب افکن B2 Spirit ، قدرتمند ترین و پیشرفته ترین هواپیمای تاریخ هوانوردی جهان 

اسپیریت یا شبح، نام بمب‌افکن رادارگریز و چند منظوره شرکت نورث روپ گرومن است که توانایی پرتاب سلاح‌های هسته‌ای و متعارف را دارد. همچنین می‌توان در این نابودگر، از بمب‌هایی همچون GPS-Aided Bomb که از سیستم GPS بهره می‌برند، استفاده کرد.  بمب افکن B-2 با سوخت گیری اولیه 9600 کیلومتر را طی می‌کند و اگر سوخت گیری هوایی کند، می‌تواند به هر نقطه‌ای از این کرهٔ خاکی سر بزند. این بمب افکن در ارتفاع 50.000 پایی به دور از چشم رادارهای دشمن می‌تواند بمب‌های زیادی را رها کند.

این بمب افکن، نقطه برجسته‌ای در طرح مدرن کردن بمب افکن‌های آمریکا بود. این بمب افکن همچنان گران قیمت ترین هواپیمایی است که تا بحال ساخته شده است. قیمت آن درحدود 2.2 میلیارد دلار تخمین میزنند که در مقایسه با ناو هواپیمابر نیمیتز که قیمتی برابر 4.5 تا 6 میلیارد دلار دارد، هزینه بالایی محسوب می‌شود. برنامه ساخت آن از سال 1981 میلادی در آمریکا آغاز شد و نیروی هوایی ایالات متحده سرانجام این طرح را در 1987 مورد تایید قرار داد و دستور ساخت 132 فروند هواپیمای عملیاتی را صادر کرد. اما بعد از فروپاشی شوروی سابق نیاز به ساخت این تعداد از هواپیمایی چنین گران قیمت بیهوده دیده شد و قرار بر ساخت تنها ۲۰ فروند هواپیمای عملیاتی به علاوه یک هواپیمای آزمایشی گذاشته شد. اولین بمب افکن بی-2، در 22 نوامبر سال 1988 در پایگاه چهل و دوم نیروی هوایی آمریکا واقع در پالمدیل ساخته شد.

اولین پروازش نیز در17 جولای سال 1989 با همکاری مرکز تست پروازی ادواردز، در پایگاه نیروی هوایی ادواردز آمریکا انجام شد.  برای اولین بار این هواپیمای اسرار آمیز در 22 نوامبر1988 میلادی در آشیانه پالمدیل کالیفرنیا به نمایش عمومی گذاشته شد. پایگاه نیروی هوایی وایت من، اولین پایگاهی بود که در17 دسامبر1993 میزبان یک B-2 عملیاتی بود. برای ساخت این غول آهنی، بسیاری از شرکت های توانمند و معتبر هواپیماسازی از قبیل شرکت نورثروپ گرومن، بوئینگ، گروه سیستم های راداری هاگز و شرکت موتورسازی جنرال الکتریک با یکدیگر همکاری داشتند. البته در بین تمامی این شرکت ها، نورثروپ گرومن نقش اصلی را به عهده داشت و به عنوان پیمانکار اصلی ساخت این هواپیما شناخته میشد و بقیه شرکتها در طراحی و یا ساخت قسمتهایی از این پرنده با نورثروپ گرومن همکاری داشتند.

همچنین نسل دوم این بمب افکن دارای خاصیت رادار گریزی بهتری است که می‌تواند در مقابل سیستم‌های ضد هوایی مقاوم باشد. بدنهٔ هواپیما از مواد خاصی ساخته شده که امواج رادار را جذب می‌کند. دودهای حاصل از موتور قبل از اینکه خارج شوند، کاملا سرد می‌شوند تا رادای‌های حرارتی نتوانند مسیر هواپیما را پیدا کنند. همان طور که در تصاویر هواپیما ملاحظه می‌کنید، سکان عمودی وجود ندارد. به این نوع شکل، طرح بال پرنده می‌گویند که در آن همه چیز بر روی بال هواپیما نصب می‌شود. بمب افکنB-2 برای چرخش و غلت زدن، مرکز ثقل خود را تغییر می‌دهد. تمام این ویژگی‌ها سبب شده‌اند که -  بی ۲ مانند یک روح با آزادی عمل بالا، آسمان را سیر کند.

این بمب افکن در سال 1997 معرفی شد و تعداد21 عدد از آن تاکنون ساخته شده ‌است. از این میان یک فروند به‌نام شبه کنزاس در23 فوریه 2008 کمی پس از برخاست، با باند پرواز برخورد کرد و کاملا نابود شد. دو خلبان آن پیش از این سانحه از هواپیما بیرون آمدند و جان سالم بدر بردند. این حادثه از پرهزینه‌ترین حادثه‌های دنیا بشمار می‌آید.

این هواپیما در مقایسه با دیگر بمب افکن های عمده آمریکایی مانند بمب افکن B-52 و بمب افکن B-1/B، قابلیت انعطاف پذیری بسیاری را با خود به همراه دارد و قابل ترین گونه در میان بمب افکن های سرنشین دار است. مهمترین ویژگی این بمب افکن، مخفی بودن آن از دید رادار است که توانایی بی نظیری در انهدام ارزشمند ترین پایگاه‌های دشمن حتی در قلب پدافند های هوایی بسیار سنگین به این هواپیمای بمب افکن می‌دهد. این ویژگی ها، تماماً موجب شده اند که B-2 به عنوان تنها بمب افکن قرن بیست و یکم شناخته شود. ویژگی های پنهان کاری، آیرودینامیکی و توانایی حمل مقدار زیادی تسلیحات، این بمب افکن را از سایر بمب افکن های موجود در خدمت متمایز و جدا می سازد. بدین وسیله، این هواپیما قادر است به دور از ترس از شناسایی به وسیله رادار دشمن، در ارتفاعات بالا به عملیات و تجسس پرداخته و آزادی عمل فوق العاده‌ای نیز داشته باشد.

بمب افکن فوق پیشرفته B-2 موسوم به Spirit یا روح، جهت پاسخگویی به نیاز نیروی هوایی ایالات متحده در نبردهای قرن آینده، طراحی و ساخته شده است. در جریان یک ارزیابی به عمل آمده توسط نیروی هوایی ایالات متحده که نتایج آن نیز منتشر شد، دقت بمباران دو فروند B-2 مسلح شده، برابر 75 فروند هواپیمای معمول از نوع دیگر است.

پایگاههای B-2 :

• جزیره دیگوگارسیا یا Diego Garcia:متعلق به بریتانیا می باشد و در اقیانوس هند، حدود 1600 کیلومتری جنوب هندوستان واقع است. این جزیره از جنوبی ترین ساحل ایران، فاصله ای در حدود 3400 کیلومتر دارد.

• جزیره گوآم یا Guam:متعلق به ایالات متحده آمریکا می باشد و در غرب اقیانوس آرام قرار دارد.

کابین برای جای دادن دو خدمه ساخته شده است. در کابین B-2، از یک نمایشگر رنگی 9 کاناله موسوم به electronic flight instrumentation system یا EFIS استفاده شده است. بر روی این نمایشگر، اطلاعات پرواز، موتورها، داده های کسب شده به وسیله حسگرها و وضعیت مهمات هواپیما به نمایش گذاشته می شود. خلبان به وسیله تنها یک کلید سه حالته، می تواند هواپیما را در حالت برخاستن (Takeoff mode)، حالت جنگی (go-to war mode) و حالت فرود (Landing mode) قرار دهد.

مهمترین ویژگی B-2، بی نیازی از سوختگیری هوایی بر فراز اقیانوس آرام است. جهت برآوردن نیاز نیروی هوایی به حملات اتمی علیه اتحاد شوروی، نیاز به بمب افکنی بود که بتواند بدون سوختگیری هوایی، خود را از طریق اقیانوس آرام به مرزهای شوروی برساند و حملات اتمی خود را انجام دهد. مطابق دکترین دفاعی ایالات متحده، چین و کره شمالی هم از دشمنان بالقوه آمریکا محسوب می شوند. با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، چین و کره شمالی در زمره دشمنان درجه اول ایالات متحده قرار می گیرند که بازهم برای رسیدن به فضای این کشورها، نیاز به همان مسیر عبوری اقیانوس آرام است.

قابلیت سوختگیری هوایی، هنگامی مورد استفاده قرار می گیرد که به روغن کاری موتورها (به دلیل روغن موجود در بنزین) و همچنین افزایش مداومت پروازی، نیاز باشد. با وجود در اختیار بودن بمب افکن B-52 و بمب افکن B-1/B، نیروی هوایی ایالات متحده، درخواست تولید B-2 را به عنوان بمب افکنی سرنشین دار با قابلیت ماندگاری ذاتی بالا، ارائه نمود. این بمب افکن باید دارای قابلیت کمتر دیده شدن توسط رادار بوده و یا به عبارتی پنهانکار (استیلت) باشد و به اهدافی که محافظت فراوانی از آنها انجام می شود، بدون دغدغه حمله کند.

این خصیصه هایی است که بسیار در قرن بیست و یکم، مفید واقع خواهد شد. طرح انقلابی ادغام دو خصیصه کمتر مشاهده شدن با حفظ بازدهی بالای آئرودینامیک و توان بالای بارگذاری مهمات، امتیازات بسیار مهمی است که باعث تمایز B-2 از بمب افکن های پیشین می شود. برد عبوری B-2 برابر 11000 کیلومتر بدون سوختگیری هوایی می باشد. همچنین، قابلیت کمتر مشاهده شدن توسط رادار، آزادی عمل بسیار بالایی در ارتفاعات بالا به این بمب افکن می بخشد، به همین دلیل، برد هواپیما افزایش یافته و میدان عمل بسیار باز و راحتی جهت سنسورهای هدفیاب هواپیما فراهم می شود. با استفاده از سیستم هدفیاب جهانی(GATS) که ترکیبی است از سیستم مکانیاب جهانی (GPS) و بمبهای هوشمند هدایت شونده به وسیله ماهواره مانند JDAM، بمبافکن B-2 می تواند از رادار بسیار پرقدرت APQ-181 جهت تصحیح خطاهای سیستم هدفیاب جهانی، بهره ببرد و دقت بسیار بیشتری به هنگام استفاده از بمب های هوشمند هدایت ماهوارهای نسبت به بمب های معمول هدایت لیزری کسب کند. بدین طریق، بمب افکن بی-2 قادر است 16 هدف زمینی را همزمان مورد اصابت قرار دهد.

قابلیت پنهانکاری B-2 ترکیبی است از کاهش موارد زیر:

• تشعشعات مادون قرمز

• صدای موتورها

• تشعشعات الکترومغناطیس

• لکه ایجاد شده بر صفحه رادار

که همگی موارد فوق، باعث دشوار شدن رهگیری و شناسایی این هواپیما میشود. بسیاری از مشخصات رادارهایی از نوع کمتر قابل شناسایی، محرمانه باقی مانده است. با این حال استفاده از مواد کامپوزیتی(ترکیبی)، پوشش مخصوص روی بدنه و طرح بمب افکن، تاثیرگذار موسوم به بال پرنده، مواردی هستند که در افزایش قابلیت پنهانکاری این پرنده مخوف تاثیرگذار  می باشند.

نیروی هوایی آمریکا ساخت هواپیماهای B-2 را در سه گروه جدا درخواست کرد که به گروه های 10، 20 و 30 معروف شدند. ابتدا شش هواپیما تست و 10 فروند هواپیما در گروه 10، 3 فروند در گروه 20 و 2 فروند در گروه 30 ساخته شد. طراحی هواپیماهای هر گروه با دیگری نسبتاً فرق داشت زیرا قرار بود هر کدام وظیفه خاصی را انجام دهند. 

گروه 10: هواپیمای موجود در این گروه آماده برای نبردهای محدود و بدون هیچ لانچری برای پرتاب موشک های هدایت شونده بودند و تنها قادر به حمل بمب های 2000 پوندی MK84 و بمب های اتمی گرانشی بودند. تمامی هواپیماهای B-2 که در گروه 10 هستند در پایگاه هوایی وایت من جای دارند. 
گروه 20: هواپیماهایی بودند که توانایی حمل هر دو نوع تسلیحات اتمی و غیراتمی را به علاوه موشک های هدایت شونده جی ای ام را داشتند. بعدها این پرندگان به بمب های خوشه ای نیز تجهیز شدند. 
گروه 30: این هواپیماها از کامل ترین بمب افکن های نیروی هوایی به حساب می آیند. اولین فروند از گروهان 30، در 7 آگوست سال 1997 تحویل داده شد. این بمب افکن ها نسبت به گروه های 10 و20، بسیار پیشرفته تر بودند و توانایی حمل انواع تسلیحات را داشتند و همچنین فناوری رادارگریزی در آنها در نهایت دقت و به صورت بهینه انجام شده بود. 

این هواپیما که بیشتر شبیه یک بال پرنده است توانایی پرواز تا ارتفاع پنجاه هزار پایی و قابلیت سوختگیری در آسمان را نیز دارد. با یک بار سوختگیری می تواند شش هزار مایل دریایی(یک مایل دریایی برابر با 1852 متر است) یعنی حدود 9600 کیلومتر را طی کند و این امر قدرت رسیدن به هر نقطه ای از این کره خاکی را به او تنها در چندساعت اهدا می کند. این هواپیما از بالا حالت دبلیو شکلی دارد.

این هواپیما توسط چهار موتور قدرتمند توربوفن شرکت جنرال الکتریک با مدل F-118-JA100، تجهیز شده که تمامی موتورها به صورت دو به دو در داخل بدنه جای داده شده اند. هرکدام از موتورهایش 17300 نیوتن نیرو فراهم می کنند و با چنین نیروی بالاییست که سرعتی نزدیک سرعت صوت به دست می آید. این موتورها مجهز به سیستم کنترل حرارت هستند تا کمترین حرارت را از خود نشان دهند و رادارهای حساس حرارتی دشمن نتوانند آنها را به آسانی ببینند.

یک رادار بسیار قوی به نام ریثون بر روی B-2 نصب شده است که یک رادار چندمنظوره است. این رادار تمامی تست های خود را در پایگاه هوایی ادواردز به خوبی گذرانده است و کاملا مطمئن و قابل اطمینان است. سیستم های ناوبری را شرکت راکول کالینز طراحی کرده است. سامانه تاکتیکی با مشخصه TCN-250 را ساخته و سیستم کنترل فرود نیز که VIR-A نام دارد، توسط این شرکت طراحی و ساخته شده است که بسیار دقیق و هوشمند است. تجهیزات ارتباطی را نیز شرکت راکول پشتیبانی کرده است و حتی یک ماهواره مخصوص، که مسئولیت کنترل، هدایت و ارتباط بین تمام B-2 های در حال پرواز در ماموریت های گروهی را به عهده دارد، توسط این شرکت برای پشتیبانی بهتر در مدار قرار داده شده است.

این پرنده دو سرنشینه است. خلبان در صندلی سمت چپ می نشیند و فرمانده عملیات در صندلی راست مستقر می شود. به همین لحاظ B-2 به نسبت B-1/B که نیازمند فرماندهی چهار خدمه و یا بمب افکن B-52 که باید پنج خدمه داشته باشد، پیشرفته تر است. محل سوخت گیری هوایی درست در پشت کابین خلبان قرار دارد و به دلیل دید بسیار کم خلبان، سوخت گیری در آسمان با B-2 بسیار مشکل است که از این خصوصیت به عنوان یکی از معایب این پرنده زیبا یاد میکنند.

تمامی مشخصات رادارگریزی به صورت پیشرفته در آن به چشم می خورد. فناوری کم کردن سطح مقطع راداری به گونه ای کاملاً جدید و با همراهی طراحی آیرودینامیکی بی نظیر B-2 توسط مهندسان نورثروپ گرومن انجام گرفته است. همچنین تمرکز خاصی بر مواد جاذب امواج در بدنه B-2 دیده می شود. اطلاعات خاصی از فرمول و چگونگی این مواد نداریم و فرمولش به صورت سری در بایگانی نیروی هوایی آمریکا نگهداری می شود و تا کنون نیز فاش نشده است . این مواد تقریباً تمامی انرژی امواج راداری که با بدنه برخورد می کنند را جذب می کنند و اجازه برگشت به آنها را نمی دهند. 

به احتمال خیلی قوی هرچه هست، استفاده از نوعی آلیاژ خاص در بدنه، باعث رنگ سیاه این شبح شده است. چون آنگونه که میدانیم سطح این هواپیما فاقد هر گونه رنگ است. با چنین وضعیت (حالت های خاص رادارگریزی) و ارتفاع پرواز بسیار بالای آن، کمتر راداری است که بتواند به راحتی به وجود این شبح در آسمان پی ببرد و به راستی که لقب بسیار شایسته ای برای او انتخاب کردند.

نخستین عملیات اجرایی نظامی B-2، عملیاتی در خاک صربستان بود. این شبه فولادین یا بهتر بگوییم آلیاژین، عملیات پروازی اش را با هدف تخریب یک سوم خاک صربستان، با موفقیت کامل به اتمام رساند و سالم به خاک آمریکا بازگشت. این عملیات، عملیاتی بدون توقف از پایگاه میسوری آمریکا به کوزوو و بازگشت به پایگاه میسوری بود که با موفقیت کامل به انجام رسید. 

پس از عملیات کوزوو، نوبت به پرواز بر فراز آسمان افغانستان رسید و این ماموریت نیز با رفت و برگشتی بدون توقف و بی هیچ مشکلی به انجام رسید و به این ترتیب طولانی ترین عملیات B-2 از پایگاه وایت من در میسوری تا افغانستان به ثبت رسید. 

در سال1999، بمب افکن B-2 برای انجام عملیاتی دیگر به سوی یوگسلاوی به پرواز درآمد. تنها اشتباه B-2 در این عملیات منهدم ساختن سفارت چین در بلگراد بود که بار دیگر موجب افزایش خصومت چین با آمریکا شد. هر چند فرماندهان عملیات در پاسخگویی درخصوص این اشتباه، نقشه های قدیمی شهررا توجیهی برای انهدام سفارت چین اعلام کردند و با اطمینان به رئیس جمهور آمریکا اعلام کردند که مشکل مربوط به سیستم های B-2 نبوده، بلکه نقشه هایی که در اختیار خلبان قرار گرفته، قدیمی بوده اند. 

در مورد جنگ عراق در سال 2003، پیش از آغاز نبرد، مسئولان پرواز بمب افکن های مخوف B-2 گفته بودند که فرماندهان نظامی آمریکا می توانند نهایتاً پس از۵ ساعت بعد از صدور فرمان خود، پرواز پُررُعب و وحشت اشباح ارتش آمریکا را برفراز بغداد مشاهده کنند. اما اینبار هم بمب افکن های B-2 برای بار دیگر، جای خود را به پدران خود یعنی بمب افکن B-52 دادند و در طول این جنگ، خبر قابل توجهی از بکار گیری و پرواز این شبه رُعب آور بر فراز بغداد از طرف مسئولان آمریکایی منتشر نشد و تنها خبر رسمی مخابره شده، یک مورد است که در آن آمده است:  

یک هواپیمای بی-2 آمریکا که از پایگاه خود در میسوری برخاسته بود تا سفر رفت و برگشت بدون وقفه 34 ساعته به عراق را طی کند، حدود 80 بمب 250 کیلوگرمی بر یک پایگاه نظامی عراق تخلیه کرد.

آخرین باری که بمب افکن های B-2 Spirit با پرواز هولناک خود، کابوس دشمنان ایالات متحده آمریکا شدند، ماههای پایانی سال 2013 و در کوران جنگ سرد بین دو کره بود که کره شمالی، آمریکا را تهدید به حمله اتمی کرد. در این زمان، پنتاگون با ارسال دو فروند بمب افکن بی 2 بر فراز خاک کره شمالی، این پیام را برای رهبر جوان کره شمالی فرستاد که در صورت عملیات این دو بمب افکن، امکان داشت اکنون دیگر کره شمالی روی نقشه زمین وجود نداشته باشد. زیرا با حجم انبوهی از تسلیحات اتمی و استراتژیکی که این پرنده مخوف در خود جای میدهد و شما در ادامه آنرا خواهید خواند، این سخن چندان به گزاف نیست. 

بمب افکن B-2 تمامی تسلیحات خود را به صورت داخلی حمل می کند تا سطح مقطع راداری اش بسیار کم شود. همچنین دو محفظه جدای تسلیحاتی هم در وسط بدنه دارد و توانایی حمل بالای چهل هزار پوند تسلیحات را دارد. بمب افکن B-2 در آزمایشاتی که اخیراً انجام داده، موفق به پرتاب موشک های اتمی B-61 و B-83 شده است. همچنین موشک نفوذی اتمی B-61-11 را نیز با موفقیت رها ساخته و بعدها حتی موشک پیشرفته هدایت شونده AJM-129 را نیز با خود حمل کرده است.

تسلیحات قابل حمل

این بمب افکن غول پیکر، توانایی حمل و بکارگیری تسلیحات زیر را دارد:

• 16 موشک اتمی B-61 (موشک اتمی نفوذکننده به عمق زمین) 

• 16 موشک اتمی B-83 (موشک اتمی سقوط آزاد) 

• 16 موشک اتمی AJM-129-ACM (موشک اتمی پیشرفته کروز با برد 1500مایل) *

• 16 موشک اتمی AJM-131 و SRM-2

• هشتاد موشک غیراتمی MK-82

• شانزده موشک غیراتمی MK-83

• سی و شش موشک غیراتمی CBU-87

• سی و شش موشک غیراتمی CBU-89

• سی و شش موشک غیراتمی CBU-97

• هشت موشک موقعیت یاب JBU-27

• دوازده موشک موقعیت یاب JDAM **

• هشت موشک موقعیت یاب AJM-154-JSOW

• هشت موشک موقعیت یاب AJM-137-TSSAM

تمامی خلبانان B-2، آموزش دیده موسسه هاگز هستند. مدتی پیش، مگ ملوین دیل، بهترین خلبان این هواپیما شناخته شد و موفق به دریافت نشان خلبان خارق العاده گردید. این خلبان در جریان حمله به افغانستان توانست به طور متوالی و یکسره و بدون توقف به مدت 44 ساعت با این هواپیما پرواز کند. در این مدت او سوخت مورد نیاز خود را از طریق هوا دریافت میکرد. او قبلا خلبان بمب افکن B-52 بوده و از سال 1998 شروع به پرواز با  B-2 کرده است. 

جدول مشخصات :

نام: B-2 شبح 

نوع: بمب افکن سنگین چند منظوره استراتژیک 

موتور: 4 موتور توربوفن مدل F-118-JA100 ساخت کارخانه جنرال الکتریک 

نیروی پیشران: 17300 نیوتن برای هر موتور

وزن در هنگام برخاست ( ماکزیمم ): 336500 پوند معادل152635 کیلوگرم

وزن بار مفید: چهل هزار پوند معادل 18144 کیلوگرم

سقف پروازی: پنجاه هزار پا معادل 15152 متر

برد: 6000 مایل دریایی (9600 کیلومتر) با یک بار سوختگیری روی زمین

     10000 مایل دریایی (18500 کیلومتر) با یک بار سوخگیری در هوا

سرعت :

در سطح دریا: 560 مایل بر ساعت معادل 915 کیلومتر بر ساعت

در ارتفاع چهل هزار پایی (12195 متری): 630 مایل برساعت معادل 1010 کیلومتر
ابعاد :

طول: 69 فوت (20.9 متر)

ارتفاع: 16 فوت (5.1 متر)

فاصله بین دو سربال: 162 فوت (52.12 متر)

مساحت سطح بال: 464.5 متر مربع

محصول :

شرکت نورثروپ گرومن ایالات متحده امریکا با همکاری شرکتهای بوئینگ، گروه سیستم های راداری هاگز، موسسه آموزشی هاگز، شرکت موتورسازی جنرال الکتریک، شرکت راکول کالینز با همکاری نیروی هوایی ایالات متحده و ... 

توضیحات

* موشک اتمی AJM-129-ACM

موشک هایی هستند با وزن حدود 900 کیلوگرم که این نوع موشک در گذشته هرگز به کار گرفته نشده بود و توسط لیزر، ماهواره و سیستم های داخلی هدایت می شود. هر فروند موشک کروز، یک میلیون دلار برای ارتش آمریکا هزینه دارد که علاوه بر هواپیماهای B-2، از روی ناوهای جنگی آمریکا هم پرتاب می شود. به عنوان مثال در جنگ عراق در سال 2003، بیش از 750 فروند از این موشک ها از روی ناوهای مستقر در خلیج فارس پرتاب شده است.

** موشک موقعیت یاب JDAM

یک موشک معمولی پانصد یا هزار کیلویی است که با تعبیه تجهیزاتی در انتهای آن، به موشکی هوشمند بدل میشود. این تجهیزات شامل ملخ هایی است که توسط ماهواره و سیستم های داخلی کنترل می شود و به موشک، امکان مانور می دهد. این وسیله، موشک را به یک سلاح دقیق با ضریب خطای 12 متر یا کمتر نسبت به هدف، تبدیل می کند. به گفته یک فرمانده آمریکایی، در مواردی که از اهداف بمباران شده عکس برداری شد، 99 درصد موشک ها به هدف خورد. یک امتیاز دیگر این موشک ها، هزینه نسبتا پایین آنها در مقایسه با سایر سلاح هاست. این موشک حدود 20 هزار دلار هزینه دارد.

• قبلی
• بعدی