روان شناسی حرص و طمع در کودکان
کودکان با باطنی آسمانی و چهره ای پاک و معصوم با ویژگی های منحصربفرد و تقدیر خاص خود، پا به این دنیا می گذارند. والدین بر اساس وظایف ذاتی و انسانی خود در قبال فرزندان، لازم است که آگاهی های لازم در شناسایی نواقص و معضلات تاثیر گذار در سلامت فرزندان خود را کسب نموده و در عین حال، شیوه های برخورد مناسب با مشکلات و بکارگیری راهکارهای اصلاح آنرا فرا گیرند. اما وظیفه اصلی والدین در قبال فرزندان، تربیت صحیح و آموزش های لازم جهت رشد و شکوفایی استعدادهای بالقوه آنان و محافظت از فرزندان در برابر ناهنجاریهای اجتماعی است. آگاه باشیم که بچه ها، پاک و مستعد به دنیا آمده اند و ما مسئول هستیم که با تربیت شایسته و صحیح، این خوبی و پاکی را برایشان حفظ کنیم. کلید اصلی شیوه تربیتی مناسب، درک شخصیت و خلق و خوی کودک است تا در کنار آن بتوان استعدادها و تمایلات او را بهتر شناسایی و آنها را در مسیر توانایی های ویژه و خاص خودشان پرورش داد.
لذا با توجه به الزام آگاهی والدین از آسیبها و چالشهای پیش روی کودکان در ابعاد اجتماعی و فیزیولوژیکی، و همچنین شیوه های برخورد صحیح و علمی با آنها، پایگاه آموزشی نگارستان در راستای رسالت آموزشی خود، تلاش دارد تا نقشی هرچند کوچک در افزایش سطح آگاهی والدین ایفا کند که در این مقاله، تحلیلی داریم بر روانشناسی طمعکاری در کودکان که امیدواریم مفید واقع شود.
حرص و طمع در کودکان
حرص و طمع ورزی، پدیده ای غریزی در درون آدمیان است که از اندرون دل و پنهان پندار سرچشمه میگیرد و خود را در لابلای گفتار و کردار انسان نمایان می سازد. طمع و طمع کاری از خصلت های بسیار ناپسند می باشد که در تمام ادیان آسمانی، مورد نکوهش قرار گرفته و ابتلا به آنرا، آفت سعادت، آرامش و خوشبختی معرفی نموده است. بر همین اساس، انسان های طمعکار سعی در پنهان کردن آن از نظر مردم دارند اما آهنگ گفتار و گونه واژگان، نشان دهنده پندار و خمیرمایه آنهاست.
کودکان نیز از این قاعده مستثنی نبوده و در مقیاسی کوچکتر، در تیررس این خصلت نکوهیده بوده که البته این مقیاس کوچکتر می تواند خطرات و آسیب های بزرگتری را برای کودکان به همراه داشته باشد. زیرا چنانچه یک کودک، با طمع و آز و حرص، مانوس گردد و در اثر ناآگاهی والدین، قدمی در راه اصلاح آن برداشته نشود، متاسفانه این مسئله در فکر و ذهن کودک که مستعد شکل گیری شخصیت است، نهادینه شده و چه بسا تا پایان عمر، همراه شخصیت کودک باقی بماند.
لذا والدین باید آگاه و آماده باشند تا با نظارت مستمر بر اعمال، رفتار و ارتباطات اجتماعی کودک خود، در موقع لزوم از تماس و همراهی کودک با چنین خصلت هایی جلوگیری کرده و قبل از آنکه کار از کار بگذرد، آب را به جوی بازگردانند. بر همین اساس در ادامه مطلب، والدین با نشانه های وجود طمع در فرزندشان و همچنین عوامل پدیدآورنده آن، آشنا خواهند شد تا با مراقبت های مناسب، ریسک ابتلای کودک خود را به این خصوصیت اخلاقی خطرناک، پایین بیاورند. در انتهای مطلب نیز، راهکارها و روشهای درمان طمعکاری کودکان نیز برشمرده شده که امید است راهگشای والدین عزیز در راه خطیر تربیت فرزندان باشد.
علائم و نشانه های طمعکاری
- داشتن آرزوهای زیاد و بزرگ، در سَر
- دست زدن به هر کاری برای به دست آوردن چیزی
- توسل به پرخاشگری برای به دست آوردن خواسته
- نادیده گرفتن اخلاق
- برآورده کردن نیاز به هر شیوه
- بسیار سود جو و زیاده طلب
- دارای غرور زیاد
عوامل پدید آورنده
- سوء تربیت (عامل مهم)
- احساس خلاء روانی
- فقر و محرومیت شدید
- خود دوستی و خود پسندی
- ترسها (بخصوص ترس از فقر و محرومیت)
- وجود الگوهای نادرست
- سختگیری شدید در خانواده و محیط
- حسادت، چشم هم چشمی، نازپروردگی، افراط در محبت
- رشد تنوع طلبی و زرق و برق
مدیریت و درمان طمعکاری کودکان
- آشنا کردن کودک با تربیت صحیح و علمی
- برآورده کردن نیازهای کودک
- آموزش مقابله با خواسته های طلبکارانه
- تشویق برای بخشش به دیگران
- مطرح نمونه های الگویی، بشکلی که طمکاری، چیزی زشت در نظر کودک جلوه کند
- وادار کردن به بخشندگی و احسان از اوان کودکی
- خودداری از سختگیری شدید در مورد کودک
- خودداری از درگیری های خانوادگی و عدم ارضاء نیازهای اساسی کودک
- خودداری از تنبیه و سرزنش
- عدم طرد کودک
- دوری از رفتار خشونت آمیز با کودک
هرگز فراموش نکنید
کودکان وقتی با سرزنش و انتقاد زندگی می کنند، می آموزند بی اعتماد به خود باشند. وقتی با خشونت زندگی می کنند، می آموزند که جنگجو باشند. وقتی با ترس زندگی می کنند، می آموزند که بُزدل باشند. وقتی با ترحم زندگی می کنند، می آموزند که به خود احساس ترحم داشته باشند. وقتی با تمسخر زندگی می کنند می آموزند که خجالتی باشند. وقتی با حسادت زندگی می کنند می آموزند که در خود احساس گناه داشته باشند. اما اگر با شکیبایی زندگی کنند، بردباری را می آموزند. اگر با تشویق زندگی کنند، اعتماد و اطمینان را می آموزند. اگر با پاداش زندگی کنند، با استعداد بودن و پذیرندگی را می آموزند. اگر با تصدیق شدن زندگی کنند، عشق را می آموزند. اگر با توافق زندگی کنند، دوست داشتن خود را می آموزند. اگر با تایید زندگی کنند، با هدف زندگی کردن را می آموزند. اگر با صداقت زندگی کنند، حقیقت را می آموزند. اگر با انصاف زندگی کنند، دفاع از حقوق را می آموزند. اگر با اطمینان زندگی کنند، اعتماد به خود و اعتماد به دیگران را می آموزند. اگر با دوستی و محبت زندگی کنند، زندگی در دنیای امن را می آموزند.
