واقعیت های حکایت چوپان دروغگو
چوپان دروغگو يکي از درس‌هاي کتاب فارسي ما در دوران دبستان بود و حکايت چوپان جواني است که هر از گاهی بانگ برمي‌داشت: آي گرگ، گرگ آمد
کشاورزان و کساني که در آن اطراف بودند، هر کس مسلح به بيل و چوب و سنگ و کلوخي، دوان دوان به کمک چوپان جوان مي‌دويد و چون به محل مي‌رسيدند، اثري از گرگ نمي‌ديدند.
آنها برمي‌گشتند و ساعتي بعد، باز با فرياد آی گرگ، گرگ آمد، دوباره دوان دوان مي‌آمدند و باز اثری از گرگ نمي‌يافتند. این داستان ادامه داشت تا اینکه روزي، واقعا گرگها آمدند و چوپان هرچه بانگ برداشت که آی گرگ، گرگ آمد، کسي فرياد رس او نشد و به دادش نرسيد و الی آخر.
احمد شاملو که يادش زنده است، همين داستان را از ديدگاهي ديگر مطرح مي‌کند. ایشان مي‌گویند: تمام عمرمان فکر کرديم که آن چوپان جوان، دروغ مي‌گفت. حال اينکه شايد واقعا دروغ نمي‌گفته و حتي شاید این موضوع، فانتزي و وهم و خيال او هم نبوده است.
فکر کنيد داستان از اين قرار بوده است:
گله‌اي گرگ که روزان وشباني را بي هيچ شکاري، گرسنه و درمانده، آوارۀ کوه و دره و صحرا بودند از قضا سر از گوشۀ دشتي برمي‌آورند که در پس تپه‌اي در آن دشت، جوانکي مشغول به چراندن گله‌اي است. گله ای از خوش گوشت‌ترين گوسفندان وبره‌هاي که تا به حال، گرگها به عمر خود ديده‌اند. پس عزم جزم مي‌کنند تا هجوم برند و دلي از عزا درآورند. لذا از بزرگ و پير خود رخصت مي‌طلبند.
گرگ پير که غير از آن جوان و گوسفندانش، ديگر مردان وزنانی که آنسوتر، مشغول به کار بر روي زمين کشت هستند را نیز ديده است، مي‌گويد: مي‌دانم که سختي کشيده‌ايد و گرسنگي بسيار و طاقت‌تان کم است، ولي اگر به حرف من گوش کنيد و آنچه که مي‌گويم را عمل، قول مي‌دهم به جاي چند گوسفند و بره، تمام رمه را سر فرصت و با فراغت خاطر به نيش بکشيد و سير و پر بخوريد، ولي به شرطي که واقعا آنچه را که مي‌گويم انجام دهيد. مريدان مي‌گويند: آن کنيم که تو مي‌گويي. چه کنيم؟
گرگ پير باران ديده مي‌گويد: هر کدام پشت سنگ و بوته‌اي خود را خوب مستتر و پنهان کنيد. وقتي که من اشارت دادم، هر کدام از گوشه‌اي بيرون بجهيد و به گله حمله کنيد؛ اما مبادا که به گوسفند و بره‌اي چنگ و دندان بريد. چشم و گوش‌تان به من باشد. آن لحظه که اشاره کردم، در دم به همان گوشه و خفيه‌گاه برگرديد و آرام منتظر اشارت بعد من باشيد.
گرگها چنان کردند. هر کدام به گوشه‌اي و پشت خاربوته و سنگ و درختي پنهان شدند. گرگ پير اشاره کرد و گرگها به گله حمله بردند. چوپان جوان ، غافلگير و ترسيده بانگ برداشت که: «آي گرگ! گرگ آمد» صداي دويدن مردان و کساني که روي زمين کار مي‌کردند به گوش گرگ پير که رسيد، ندا داد که ياران عقب‌نشيني کنند و پنهان شوند. گرگها چنان کردند که پير گفته بود. مردان کشت و زرع با بيل و چوب در دست چون رسيدند، نشاني از گرگي نديدند. پس برفتند و دنبالۀ کار خويش گرفتند.
ساعتي از رفتن مردان گذشته بود که باز گرگ پير دستور حملۀ بدون خونريزي! را صادر کرد. گرگ‌هاي جوان باز از مخفي‌گاه بيرون جهيدند و باز فرياد «کمک کنيد! گرگ آمد» از چوپان جوان به آسمان شد. چيزي به رسيدن دوبارۀ مردان چوب به دست نمانده بود که گرگ پير اشارت پنهان شدن را به ياران داد. مردان چون رسيندند باز ردي از گرگ نديدند. باز بازگشتند.
ساعتي بعد گرگ پير مجرب دستور حمله‌اي دوباره داد. اين بارهم گرچه صداي استمداد و کمک‌خواهي چوپان جوان با همۀ رنگي که از التماس و استيصال داشت به آسمان بلند شد ، ولي ديگر از صداي پاي مردان چماق‌دار خبري نبود. گرگ پير پوزخندي زد و اولين بچه برۀ دم دست را خود به نيش کشيد و به خاک کشاند و مريدان پير چنان کردند که مي‌بايست. از آن ايام تا امروز کاتبان آن کتابها بي‌آنکه به اين «تاکتيک جنگي» گرگها بينديشند و یا حتی لحظه ای به تنهایی چوپان بینوا بیندیشند ، يک قلم در مزمت و سرکوفت آن چوپان جوان نوشته‌اند و آن بي‌چارۀ بي‌گناه را براي ما طفل معصوم‌هاي آن روزها «دروغگو» جا زده و معرفي کرده‌اند.
اين مربوط به آن روزگار و عصر معصوميت ما مي‌شود. امروز که بنا به شرايط روز هر کداممان به ناچار براي خودمان گرگي شده‌ايم، چه؟ امروز که دروغ صمیمی ترین همنشینمان گشته است، چه؟ اگر هنوز هم فکر مي‌کنيد که آن چوپان دروغگو بوده، يا کماکان دچار آن معصوميت قديم هستيد و يا اين حکايت را به اين صورت نخوانده بوديد. حالا ديگر بهانه‌اي نداريد.
