نگارستان

احساس لحظه مرگ 

ما هیچگاه نمی توانیم احساس دیگران را درک کنیم  تا زمانی که در موقعیت آنها قرار بگیریم  و آنموقع است که درک میکنیم چقدر سخت است که افرادی با راحتی و آرامش کنار گود نشسته اند و از ما انتظار دارند که حریف را هرچه زودتر لنگ کنیم  در همین خصوص ، هنگام اشغال روسیه توسط ناپلئون دسته ای از سربازان وی ، درگیر جنگ شدیدی در یکی از شهر های کوچک آن سرزمین ، با زمستان های بی پایان بودند که ناپلئون به طور تصادفی ، از سربازان خود جدا افتاد.

گروهی از قزاق های روس،ناپلئون را شناسایی کرده و تا انتهای یک خیابان پیچ در پیچ او را تعقیب کردند. ناپلئون برای نجات جان خود به مغازه  پوست فروشی،در انتهای کوچه  بن بستی پناه برد. او وارد مغازه شد و نفس نفس زنان و التماس کنان فریاد زد: خواهش می کنم جان من در خطر است،نجاتم دهید. کجا می توانم پنهان شوم؟

پوست فروش پاسخ داد عجله کنید. اون گوشه زیر اون پوست ها قایم شوید و ناپلئون را زیر انبوهی از پوست ها پنهان کرد. پس از این کار بلافاصله قزاق های روسی از راه رسیدند و فریاد زدند: او کجاست ؟ ما دیدیم که وارد این مغازه شد. علیرغم اعتراض پوست فروش،قزاق ها تمام مغازه را گشتند ولی او را پیدا نکردند و با نا امیدی از آنجا رفتند. مدتی بعد ناپلئون از زیر پوست ها بیرون خزید و درست در همان لحظه سربازان او از راه رسیدند.

پوست فروش به طرف ناپلئون برگشت و پرسید: باید ببخشید که از مرد بزرگی چون شما چنین سوالی می کنم اما واقعا می خواستم بدونم که زیر آن پوست ها با اطلاع از این که شاید آخرین لحظات زندگی تان باشد چه احساسی داشتید؟

ناپلئون تا حد امکان قامتش را راست کرد و خشمگینانه فریاد کشید: با چه جراتی از من یعنی امپراطور فرانسه چنین سوالی می پرسی؟ محافظین این مرد گستاخ را بیرون ببرید، چشم هایش را بسته و اعدامش کنید. خود من شخصا فرمان آتش را صادر می کنم.

سربازان پوست فروش بخت برگشته را به زور بیرون برده و در کنار دیوار با چشم های بسته قرار دادند. مرد بیچاره چیزی نمیدید ولی صدای صف آرایی سربازان و تفنگ های آنان که برای شلیک آماده می شدند را می شنید و به وضوح لرزش زانوان خود را حس می کرد.

سپس صدای ناپلئون را شنید که گلویش را صاف کرد و با خونسردی گفت : آماده ….. هدف …..

با اطمینان از این که لحظاتی دیگر این احساسات را هم نخواهد داشت، احساس عجیبی سراسر وجودش را فرا گرفت و به صورت قطرات اشکی از گونه هایش سرازیر شد. سکوتی طولانی و سپس صدای قدم هایی که به سویش روانه میشد. ناگهان چشم بند او باز شد و او که از تابش یکباره آفتاب قدرت دید کاملی نداشت در مقابل خود چشمان نافذ ناپلئون را دید که ژرف و پر نفوذ به چشمان او می نگریست.

سپس ناپلئون به آرامی گفت: حالا فهمیدی که چه احساسی داشتم؟

هرگاه خواستید درباره راه رفتن دیگری قضاوت کنید

کمی با کفشهای او را بروید

نگاره ها

• قبلی
• بعدی