سفیر عشق برای همسرم 15، دل نوشته ای زیبا، پندآموز، عاشقانه و سرشار از حکمت، فلسفه و قدردانی نادر ابراهیمی برای همسرش برگرفته از کتاب چهل نامه کوتاه به همسرم، را تقدیم میکنم به همه زوجهای جوان، تا بخوانند و بدانند قدر و ارزش عشقشان را، تا دوست بدارند و ایثار کنند و ببخشند وجودشان را در راه دوست داشتن، و ببینند که چه آسان میتوانند باهم بودن را، باهم زیستن را، و باهم رفتن را، عاشقانه تجربه کنند و یقین کنند که زندگی است و تنها دوست داشتن.
بانوي من
ديروز كه ديدم رنجيده و برافروخته درباره ارزشهاي انقلاب با دوستي سخن مي گويي؛ اما رنجيدگي و برافروختگي را به بيان خود منتقل نمي كني و نمي كوشي كه به دليل به خشم آمدنت او را به خشم بياوري، احساس كردم كه چه تفاوت عظيمي ميان شيوه هاي من و تو در ارسال پيام هاي شفايي و طرح مسائل سياسي و اجتماعي در مباحثات روزمره وجود دارد.
در روزگار ما كه بسياري از مردان صاحب سواد و اكثر زنان به هنگام بحث، گرفتار عدم تعادل مي شوند، فرياد ميكشند، دشنام مي دهند، متل مي گويند، تهمت مي زنند، دورغ مي بافند و شايعه مي سازند و جملگي ارزشهاي اخلاقي و انساني و حتي علل يك گفت و گوي سياسي و اجتماعي را زير پاهاي هيجان زدگي غير عادلانه خود له ميكنند و هدفي برايشان نمي ماند جز مغلوب كردن و خرد كردن بيرحمانه و لحظه اي حريف. چقدر خوب بود اگر زناني با خلق و خوي اجتماعي آرام، وارد ميدان سياست مي شدند و به خاطر مسائلي كه در آرامش و وقار مدافع آنها هستند، رسما و جدا به مبارزه مي پرداختند. چقدر خوب بود.
در زمانه ما و شايد هر زمانه اي پس ازاين ، چه زيبا و پرشكوه است كه زنان و دختران ما، معقول و منطقي نه هيجان زده، نامنصف و شايعه سازانه، معتقدانه نه مقلدانه ؛ واقعي نه نمايشي؛ صميمانه نه متظاهرانه و به خاطر آينده همه بچه ها نه به خاطر خود نمايي و به علت خود خواهي ، در متن سياست باشند.
باوركن بانوي من
ما تا زماني كه يك نهضت سياسي جدي و عظيم زنان با ايمان نداشته باشيم، نهضتي شريف و مومنانه محصول انتخاب تفكر آزاد ، گمان نمي برم كه بتوانيم از معتقداتمان دفاع كنيم و به آرزوهايمان برسيم. گمان نمي برم معتقدات و آرمانهايمان را به درستي و به تمامي، حتي بشناسيم. وقتي تو از مسائل سياسي حرف مي زني، آنقدر متين و صبورانه ای كه بددهان ترين مخالفان نيز شرمنده مي شوند. به يادم هست كه چندي پيش، سه شنبه اي بود كه تو از اين نبرد بزرگ تاريخي و مردان دلاوري كه مي جنگند دفاع مي كردي. آنقدر با وقار خالصانه ، كه مخاطب تو ناگهان خلع سلاح شد و وامانده گفت: من منكر شهامت و خلوص اين بچه ها نيستم ، من فقط مي گويم...
بانوي من
زماني مناسبتر از اين، براي ورود به ميدان سياست وجود ندارد. آستين هايت را بالا بزن و با همان قدرت بياني كه شاگردان كلاسهايت را به سكوت و احترام مي كشاني از جانب بخشي از زنان دردمند جامعه سخن بگو. البته از نظر من، اين ابدا مهم نيست كه در كدام جبهه حضور داشته باشي؛ مهم حضور است و بس و گمان نمي برم آنكس كه خوب مي جنگد بتواند در جبهه بد، خوب بجنگد. قاعدتا بايد حقي وجود داشته باشد تا تو بتواني به خاطر آن، تا پاي جان با قدرت و ايمان بجنگي.
بانو
آيا وصيت نامه آلني براي مارال را كه در كتاب چهارم آمده خوانده اي؟ من اما اگر نتوانستم آلني اوجاي دلاور باشم آرزومند آنم كه تو همچون مارال در قلب يك جهاد سياسي بزرگ حضوري موثر داشته باشي. اين حضور در سرنوشت فرزندان ما و فرزندان فرزندان ما اثري عميق و تعيين كننده خواهد داشت.
عصر ما عصري است كه عاشق ترين مردم، عاشقانه ترين آوازهايشان را در سنگر سياست مي خوانند. عصر ما عصر زيبايي است كه بچه هاي هنوز راه نيفتاده زبان باز نكرده، بردوش و از دوش پدرانشان به جهان خروشان سياست نگاه مي كنند و از همانجاست كه ناگزير بايد راه آينده شان را ببينند و انتخاب كنند. در چنيين عصري كه كودكان و عاشقان، خواه ناخواه در ميدان سياست اند، اگر زنان با ايمان و متقي دست بالا نكنند، چه بسا كه كودكان و عاشقان به تسليمي سوك انجام سرانده شوند. در اين باره بينديش
