نگارستان

ایران من ای شکوه جاویدان

ای ایران، صــــــــــدای خستـــه ام را بشنـــــــو

ای ایران، شکـوای نای خستـــه ام را بشنـــــــو

ای ایران، می خوانـم آوازی میانِ زرد طوفان ها

همخوانـی با رعـــد و بـــرگ و بـــاد و باران ها

آواز من هر چنــــــد ایرانـــم، غم انگیـــــز است

با این همه از عشق، از عشقِ تو لبریـــــز است

من از دماونــــد و سهنـــدت قصّــــه می گویــم

ز کــــــوه های سربلنــــــدت قصّــــه می گویــم

ز رودهایـــت، اشــــک های غـــرق در خــونت

ز خشـــــــمِ کرخــــــــه زاری های کاروانــــــت

در ذهـــــنِ من دیگر بی روانت، سرسبــز است

حتی کویرت نیــــز بی پاییـــز، سرسبــــز است

دیگــــــر چــــه باغ های چـــــون بهشـــــت تو

ای در خزان هم سبــــــز بودن سرنوشـــــت تو

اوجِ ستــــــــون های بلنــــــــدِ تخت جمشیدت

از سربلنــــــدی، سررسانیـــده به خورشیــدت

پروا مکن از این شکستـن ها که در فرجـــــام

ایرانِ من تــــو کامیابی دشمنــــــت ناکـــــــام

می دانمـــــت اما که جای ایستــــــــادن نیست

می دانمـــــــت جای ببــــردا افتـــــــادن نیست

ایـــــــــــرانِ من، ای یادگـــــار یادگـــــارانــم

ایـــــــــــران من، ای شکــــــوه جاویــــدانــم

پاینده سرزمین جاوید ایران

• قبلی
• بعدی