شعر حماسی فـرّ ستایش انگیز ایران در ستایش شکـوه و عظمت سرزمین جاوید ایران و میراث گرانبهای نیاکان پرافتخارمان
فـرّ ایـران، ستـایـش انگیـز اسـت
چـون شکـوه سحـر، دلاویز اسـت
از ازل بود و هست و خواهـد بود
بــر چـنـیــن فــرّ جـاودانــه درود
فـــرّ ایــران فـــروغ و نـــور بود
عشـق و مهـر و امید و شور بود
آرمـانـش سـعـــادت بشـــر اسـت
هـم خودآگاه، هم جهان نگر است
ایـــن کــهــــن آرمــان ایــرانـــی
شـــور بخشـــد بـجـان ایــرانـــی
مهــر و داد و خرد مرادش هست
این سه همواره در نهادش هست
هیچگـه فـر جـدا از ایران نیسـت
گرچه گه گاه پرتو افشان نیسـت
گـاه گـاهـی اگـر کـه شــد پنهـان
لیک هرگـز جــدا نگشـت از آن
فـــرّ ایـــران بــه روزگـــار دراز
بــوده در هـر زمانـه ایـران‌ســاز
در شـب سرد و تار و طـوفانــی
بـاز هــم کــرده پــرتـو افشـانـی
فــرّ ایران چـو هست جاویــدان
تـیــرگــی را زدایـــد از ایـــران
ایـن بهیــن بخـشش اهــورایــی
هســت اوج کـمـال و زیـبـایــی
چون‌که آن داده خدایــی هسـت
پـرتـــو روح آریـایـــی هســت
مــی‌سـتـایــیــم فــر ایــران را
فــرّ ایــران بهتــــر از جان را
توران شهریاری
