جاویدان زبان پارسی
فلک، یک چند ایران را اسیر ترک و تازی کرد
در ایران خــوان یغما دیـد و تازی ترکتازی کرد
گــــدایی بود و با تاج شهــان یک چند بازی کرد
فلک این شیرگیر آهو، شکار گرگ و تازی کرد
وطن‌خواهی در ایران، خانمان بردوش شد چندی
بجز در سینه‌ها، آتشکـــده خامـــوش شد چنـــدی
بــــدان با جــان پاک موبــــدان، آزارها کردنـــد
سر گــــردن فــرازان را فـــراز دارها کردنــــد
که تا احــــرار در کار آمدنـــد و کارها کردنـــد
به شمشیــــر و قلـــم با دشمنـان پیکارها کردنــد
نخستیـــــن فتـح و فیروزی نصیب آل سامان شد
بـــــدور آل سامان کار این کشــور به سامان شد
گه آن شــــــد که ایرانی سبک خواند گران جانی
به یـاد آرد زبان و رســــم و آییــــــن نیـــــاکانی
دگــر ره مــادر ایران ز نســــل پـــاک ایــــرانی
مثــــــال رودکی زاییـــــــد و اسماعیـــل سامانی
پــدیــــد آمــــد یکی فـرزنـــد فردوسی توسی نام
ستـــــــرون از نظیـــــر آوردن وی مــادر ایــــام
چـــو دیـــد آمیخته خــــون عجـم با لوث اهـریمن
به جای خــــــوی افرشته عیان آییــــن اهــریمــن
نژادی خـــواست نوســـازد ز بیــــم انحطاط ایمن
سلحشـــور و هنـــرآموز و پاک آیین و رویین تن
پی افکنــــد از سخــن کاخی ز قصـر آسمان برتر
در آن جـــــام جـــــــم و آیینـه‌ی دارا و اسکنــــدر
به گــــاه نیــش، کلــــک آتــــش آلودش همه خنجر
به گـــــاه نــوش، نظــــم شهــــد آمیزش همه شکر
چو از شهنامه، فردوسی چو رعدی درخروش آمد
به تن ایرانیان را خـــــون ملیـــت به جــــوش آمد
زبان پارسـی گـــــویا شـــد و تازی خمــــوش آمـد
ز کنــــج خلـــوت دل اهرمن رفت و سـروش آمـد
به میــــــدان دلیــــــری تاختــی بوالفارسی کردی
کسی با بی کســــــان در روزگار ناکسی کــــردی
چه زحمت‌ها به جان هموار در آن سال سی کردی
به قول خویشتـــن زنــــده عجـم زان پارسی کردی
عجــــم تا زنـــــده باشــد نـــام تـــو ورد زبان دارد
به جان، منت پذیـر توست این جان تا که جان دارد
استاد شهریار
