به یزدان اگر ما خرد داشتیم
| به یــــــــــزدان که گر ما خرد داشتیم
در این خاک زرخیز ایــــــــران زمین هـمـه دینــــــــشان مــردی و داد بــود چـو مهـر و وفـا بـود خـود کیشـــشان هـمـه بنــده ناب یــــــــــزدان پــــــاک پـــــــدر در پــــــدر آریــــــــایی نژاد بزرگی به مـردی و فرهنـــــــــگ بود کـجـا رفــت آن دانــــش و هــوش مـا کـه انـداخـت آتـش در ایـن بوستــــــان چـه کـردیم کیـن گـونـه گشـتـیـم خـوار نبـود این چنین کشــــــــــور و دیـن ما به یزدان که ایـن کشـــــــور آبـاد بـود در این کشــــــور آزادگی، ارز داشت گرانمـــــــــــایه بـود آنکه بـودی دبـیر نه دشمن در این بوم و بَر لانه داشت از آنروز دشـمن به مــــا چــیره گشت از آنـروز این خـــــانه ویـــــــرانه شد چـو ناکــــس به ده کـدخـــــــدایی کنـد به یــــــــــزدان که گر ما خرد داشتیم بســـــــــوزد در آتش گرت جان و تن اگر مایه زنـــــدگی بنــــــــــدگی است بیــــــا تا بکوشیــم و جـــــــنگ آوریم |
کجــــــا ایـن ســرانـجــــــام بـد داشتیـم نبـودنـد جـز مردمــــــــــــــی پاک دین وز آن، کشـــــــــــــور آزاد و آباد بود گُـنـه بــود آزار کـس، پیشــــــــــــشان همـه دل پُـر از مهر این آب و خـــاک ز پشت فریـدونِ نیکــــــــــــــــــو نهاد گـــدایی در این بـوم و بَـر، ننــگ بود کــه شـد مهـر میهـن فرامـــــــــوش ما کـز آن سـوخت جان و دل، دوستــــان خرد را فکنـــــــــــــدیم این سان زکار کجــــــــا رفــــــت آییـــــن دیـریـن مـا همـــــــه، جــــــــای مـــردان آزاد بود کشــــــاورز، خود خانه و مرز داشت گرامی بُـد آنکـس که بـــــــــودی دلیـر نـه بیگانـه جـایی در ایـن خانه داشــت که ما را روان و خرد تیـــره گشــــت کـه نان آورش مــــــــرد بیــــگانه شـد کشـــــــــــــاورز بـــاید گــــــدایی کنـد کجـــــــا ایـن ســرانـجـــــام بـد داشتیـم به از زنـــــدگی کــــردن و زیســـــتن دو صـد بـار مردن به از زنـدگی است برون ســــــر از این بار ننـــگ آوریم |
