به خاطر شهرم گلپایگان
شعر به خاطر شَهرم گلپایگان، سروده استاد ابوالقاسم طالبی گلپایگانی
|
شهــر من ای خطــه گــلپــایـگــان خــاک تو پرورده مردانـی بزرگ افـتـخــار کشــوری و ســربـلــنــد پـــرورش دادی ادیبانـــی ستـرگ تنگـــه غرقـــاب باشـــد شاهــدت آمـــده در تذکــره هــا بـی بــدیــل بـــوده ای شهــرثلاث وشهـر علم بـــوده اول سَــد خاکـــی، سَــد تو حیــف ای شهــــر بلـنـــد آوازه ام در فــراسـوی های جغــرافــی ما کان دانــش باشـــی و گنج و هنـر شهــــر مـن ای باغبـــان لالــه ها تا نظــــر دارم به گلــزار شهیـــد حیـف و صد افسوس ای شهر من دکتـــران رفتنــد و تنهــا مانده ای ای خـوشـــا آن دکــتـــر آزاده ای درد هر درمـانده، درمــان میکنــد بعضی از آنـان به تهران رفته اند در زمــان مــردن آیــد شهر خود مرده اش در خاک پنهان می شود تا که رونق داشت کـار و بــار او طـالـبـا جـاویــد مــانــد شعــر تــو |
می نگنجـــد نـــام نیـکــت بر زبــان شهــر عالـــم پـروری در هر زمـان مفخـــر فرهنــگ و علــم عـالـمــان پروری در خــاک خـود فرزانگــان قدمــــت دیرینـــه داری در جهـــان مسـجـــدی از دوره سـلــجـوقـیـــان تا شـــدی بازیچـه دست ایـــن و آن می خـــوری از قبلـه تو، آب روان آخریـــن شهـــری به شهـر اصفهان می درخشـــی چون مهی در آسمان شهـر فضلــی، شهرت تو بیکـــران بس شهیــدان دادی از پیــر و جوان سجده مــی آرم به خـتاک پاکشـــان رفتـــه انـــد از دامـــن تو دکتـــران پس چـــه کس درمان نمایـد مردمان کز صداقت مانـــده در گـلپــایـگــان می شـــود از این مــداوا شـادمـتان تــا بــدســت آرنـــد امـــوال کــلان چـــونکه اینجـــا قبـــر باشد رایگان می شود در خاک اینجــا میـهـمــان او نبـــود اصــلا به فکــر مردمـان مـانــد این اشعــار نغـزت جــاودان |
طالب گلپایگانی
