نگارستان

شعر طنز مسکن مهر

 استـراحـت می نمــودم یک شبـی در رختخـواب

مسـکـن مهـر و تمـام خـانه هـا دیــدم به خــواب

خواب مـی دیــدم یکـی گفتــا به خواهــرزاده ام

پول خود را پس بگیــر و کُــن از اینجا اجتنـاب

گفتمش هذیان تو میگویی چون او مستاجر است

مسکــن مهــرش امید و وضع مالـی اش خراب

مــن بـه او گـفـتــم پشیمـانـش مکــن دارد گنــاه

او بگـفـتــا مــی رود با ســـر درون منـجــلاب

گفــت با خنــده پشیمــان کُــن تو خواهرزاده ات

گــــر پشیمـانـش کُنــی دارد بــرای تــو ثـــواب

من به او گفتـم شــود اینجــا چو شمران و ونک

می شــود آبــاد همـچــون لالــه زار و انقــلاب

گفت باشــد طرح معمــاری آن خیلــی ضعیـف

گر گُزیند مسکن اینجا، دارد هر شب اضطراب

عیـب هــای آن زیــاد اسـت و نـدانــد هیـچ کَـس

جنـس بد بعضــی نمــوده بهــر مصرف انتخـاب

گـر کـه یک میــخ بلنــدی را به دیوارش زنــی

چیــز همسایـه شـود سـوراخ، بی حـد و حسـاب

گفتمــش اینجـا شمــال شهــر و دارد چنــد حُسن

چونکــه برخیــزد زخــواب، خــوش ببیـند آفتاب

حُســـن دوم آنـکــه دانشـگـه بــــود نـزدیــک آن

بهـــر فــرزنــدان بـــود نـیـکــو در ایــام شبــاب

حُســن ســوم آنکـه بیمــار اَر شـــود دارد یقیــن

می شـود درمـان ولـی بینــد کمی رنـج و عـذاب

حُســن چــارم گــر کسـی مُـرد و نیامد آمبولانس

سـوی گورستــان بَرنـدش مـرده را با آب و تـاب

حُســن پنجــم آنکــه گــر دیوانــه گــردد ناگهــان

سَـر به کوهستان گـذارد با دف و چنـگ و رباب

 حُســن اصلـی را تـو می دانـی و پیمانـکار مهــر

خـوب شد از بهر بعضی ها چـو دارد نـان و آب

او بگفتــا ایـن پــروژه گَــر کــه گـردیــده گــران

خـانــه بعضـی شــده آبــاد و بعضــی ها خــراب

نصــب بهـــر فاضـلابــش دستگاهــی مــی شــود

تـو خبــر داری عزیــز مـن زچــاه و فاضــلاب؟

قـیـمــت مجمــوعـه بــوده اول ارزانتـــر از ایــن

بــر خــریــداران شــده اکنــون سـوالی بی جواب

بــا زمیــــن رایــگـان، اینـجــــا پــروژه سـاختـنــد

قیمت آن مــی رســد گفتــا به یــک حــد نصـاب؟

نــه پکـیــج، نه شیــر آب و تــهــویــه دارد بــدان

اول خــــرج و مـشـقــت باشــــد ای عالیجنـــــاب

چــونکــه خــواهــرزاده شُــد آگــه زبـالا رفتنــش

گشتــه انــدام رشیـــدش همچــو یک سیـــخ کباب

مـادرش او را دعـــا، تــا بلکـــه گـــردد خانه دار

شُـــد دعـــای مــادرش با ایــن تـــورم، مستجـاب

وزنــش از هشتــاد و پنــج کیلـو شُـده پنجاه و دو

می کشـد از بهــر این خانــه زبـس رنـج و عذاب

ناگهــان از خــواب شیـریـن همچـو جِـن برخاستم

با خودم گفتم چه کس بـود آمدش امشب به خواب

گفـتـــم ای طالـب، بگــو از مشــکلات مـنـطـقــه

مشــکلاتـش گــر نویسـی، می شود صـدها کتاب

طالب گلپایگانی

• قبلی
• بعدی