شنبلیله یا شنبلید، گیاهی است یکساله از تیره باقلائیان با برگ هایی متناوب و مرکب از سه برگچه که محصول آن، دانه هایی بسیار سخت با سطحی چروکیده به رنگ زرد حنائی و با بوئی کاملا مشخص و طعمی نسبتا تلخ می باشد که به تخم شنبلیله معروف است.

 

تخم شنبلیله علاوه بر مصارف آشپزی برای موارد درمانی نیز کاربرد دارد زیرا توانایی هم‌زیستی با باکتری‌های تثبیت کننده ازت را داشته و می‌تواند بخش زیادی از نیتروژن مورد استفاده خود را تولید کند. شنبلیله گیاهی است علفی به ارتفاع 10 تا 50 سانتیمتر با گلهایی منفرد و به رنگ روشن که رنگ میوه‌های آن زرد تا قهوه‌ای است. این گیاه بومی ایران بوده و در بیشتر نواحی ایران از جمله آذربایجان، اصفهان، فارس، خراسان، سمنان و دامغان می‌روید و به عنوان سبزی خوراکی کاشته شده و مصرف می‌شود.

طبیعت آن تلخ، تند و خیلی گرم است و با ویژگی های منحصربفرد خود تاثیری شگرف در درمان بیماری ها دارد به گونه ای که می توان از آن به عنوان یک ضدالتهاب، تقویت کننده دستگاه گوارش، افزایش دهنده شیر مادران، تحریک کنده رحم، پایین آورنده قند خون، پایین آورنده کلسترول خون، ضد اسپاسم، تحریک کننده قوای جنسی و درمان کننده کم خونی، استفاده نمود.

خواص دارویی

تحلیل برنده ورم‌های بدن است.

میل جنسی را افزایش می‌دهد.

تخم شنبلیله دارای مزاج گرم و خشک است.

مصرف جوشانده آن با عسل خلط‌های غلیظ موجود در قفسه سینه را خارج می‌کند.

تخم شنبلیله به عنوان داروی تقویت کننده و نیز پایین آورنده قند خون مصرف سنتی دارد.

در درمان خون‌مردگی داخل چشم، شوره سر، پوسته ریزی، درد و سفتی رحم و چسبندگی آن مفید است.