وقتی تو می گویی وطن
شعر حماسی و ملی گرایانه وقتی تو می گویی وطن در ستایش تاریخ شکوهمند و درخشان ایران زمین و دلتنگی از روزگار کنونی سرزمین جاوید ایران
وقتی تو می گویی وطــــن، من خــاک بر سر می کنم
گویی شکســــت شیــــــر را، از مـــوش باور می کنم
وقتی تو می گویی وطــــن، یک باره خشکــم می زند
این دیـده ی مبهــــــوت را، با خــــون دل تَر می کنــم
وقتی تو می گویی وطــــن، بر خـــویش می لرزد قلــم
من نیـــز رقــــص مــــرگ را، با او به دفتــــر می کنم
بی کوروش و بی تهمتـــن، با ما چه گویی از وطــــن
با تخــت جمشیــــــد کهـــن، من عمـــر را سر می کنم
خـــــــون اوستــــــا در رگ فرهنــــگ ایــــران می‌‌دود
من گــــادهای عشـــــق را، مستـــانه از بــر می کنـــم
وقتی تو می گویی وطـــن، شهنامه پـــر پـــر می شود
من گـــریه بر فردوسی آن، پیــــــر سخنـــــور می کنم
وقتی تو می گویی وطــــن، بـوی فلسطیـــــن می دهی
من کی نـژاد عشــــــــق با، تازی برابـــــر می کنـــــــم
وقتی تو می گویی وطــــن، از چفیه ات خـون می چکد
مــن یاد قتــــــل نفــــــــــس با، الله اکبــــــر می کنـــــم
وقتی تو می گویی وطن، خون است وخشم و خودکشی
مـــن یــادی ازحمام خـــــون، در تل الـــزعتر می کنـــم
وقتی تو می گویی وطــن، قدُس است و شامات و حجاز
من همـــــدلی کی با چنیــــــن، نــدان بــــرادر می کنــم
تاریـــــخ ایــــران تو را، شمشیــــر تــازی می ســــــزد
من با عدالـت جوئیــــــــــم، یادی ز حیـــــدر می کنــــم
ایــــــران تــــو، یعنــی لبـــــاس تیـــــــره عباسیــــــان
من رنگ روشــــــن بر تن گلگـــــون کشــــور می کنم
ایـــــران تو با نام دیـــــن، زن را به زنـــــدان می کشــد
من تـــــــاج را، تقـــــدیـم آن بانــــوی بـرتـر می کنــــم
ایـــــران تو شهــــر قصـــاص و سنگســار و دارهاست
مـن کیـــــش مهـــر و عفـــو را تقـــدیـــم داور می کنـم
ایــــران تو می ترســــــد از، بانــــگ نوای و نای و نی
من با ســـــــرود عاشقــــی، آن را معطــــــــر می کنــم
وقتی تـو می گویی وطـــــــن، یعنی دیار یــاس و غـــم
مــن کــی گــل امیــــــد را، نشکفتـــــه پـر پـر می کنــم
مصطفی بادکوبه ای
